Ҳикояи тамсилӣ №20.
Шогирде ба назди устодаш омад ва гуфт: – Устод ман барои он, ки соҳиби чизе шавам, бисёр хондам, саъй намудам, аммо бенатиҷа.
Устод гуфт: – Тасаввур кун, ки аз ошхона ду дона сабзӣ гирифтӣ.
Гуфт: Тасаввур кардам.
Устод гуфт: – Акнун тасаввур кун, ки ду дона тухм ва як қошуқ қаҳва гирифтӣ.
Шогирд гуфт: – Тасаввур кардам.
Устод гуфт: – Тасаввур кун, ки ҳамаи онҳоро дар об ҷушондӣ.
Азбаски шогирд доно буд, ҳикмати ин ҳикояро фаҳмид ва ба устодаш гуфт: – Дар аввал ҳамаи ин чизҳо маззае надоштанд, аммо дар охир ҳамаи онҳо мулоим ва бомаза гаштанд.
Устод гуфт: – Тасаввур кун, ки аз ошхона ду дона сабзӣ гирифтӣ.
Гуфт: Тасаввур кардам.
Устод гуфт: – Акнун тасаввур кун, ки ду дона тухм ва як қошуқ қаҳва гирифтӣ.
Шогирд гуфт: – Тасаввур кардам.
Устод гуфт: – Тасаввур кун, ки ҳамаи онҳоро дар об ҷушондӣ.
Азбаски шогирд доно буд, ҳикмати ин ҳикояро фаҳмид ва ба устодаш гуфт: – Дар аввал ҳамаи ин чизҳо маззае надоштанд, аммо дар охир ҳамаи онҳо мулоим ва бомаза гаштанд.
Хикояи тамсили (19)
Хикояи тамсили (21)